Είναι απίστευτο πώς τα φέρνει η ζωή! Διαβάζω χρόνια τη στήλη σας αλλά ποτέ (δόξα τω Θεώ) δεν χρειάστηκε να πέσω στα νύχια σας. Παρόλαυτα, το τελευταίο καιρό σκεφτόμουν σοβαρά να σας στείλω και να μιλήσω για τη σχέση που έχω εδώ και 3 χρόνια με το αγόρι μου και για το πόσο γαμάτοι είμαστε μπλα μπλα με σκοπό να δώσω το δικό μου μήνυμα ότι αν υπάρχει αγάπη όλα γίνονται, ακόμα και σε σχέσεις μεταξύ ομοφυλοφίλων. Τελευταία έχω αρχίσει να αναθεωρώ για το τελευταίο "απόφθεγμα".

Λοιπόν, ας τα πάρω τα πράγματα από την αρχή: με λένε κάπως, είμαι 24χρονών και πριν από 3 χρόνια και κάτι ψιλά γνώρισα τον πρώτο gay έρωτα της ζωής μου μέσα από τις αγγελίες του 10%. Αν και είναι αλήθεια ότι ποτέ δεν είχα πίστη σε τέτοιου τύπου γνωριμίες, σταθήκαμε και οι 2 ανέλπιστα τυχεροί και κάπως έτσι ξεκίνησε μια πολύ όμορφη ιστορία. Παρά το γεγονός ότι ο φίλος μου σπούδαζε στο Ηράκλειο και εγώ έμενα Αθήνα και παρά τις δυσκολίες που φέρνει η απόσταση, είχαμε και οι 2 ισχυρή θέληση να συνεχίσουμε μαζί και έτσι έγινε. Τον δεύτερο χρόνο της σχέσης μας, και αφού τελείωσα τις σπουδές μου στην Αθήνα στα 4 τέσσερα χρόνια (σας είπα πόσο γαμάτος είμαι;;), μετακόμισα στο Ηράκλειο για να ζήσουμε μαζί. Να σημειώσω ότι στο μεταξύ οι γονείς και των 2 μας είχαν μάθει για μας και το δέχτηκαν αρκετά καλά (πλέον έχω γίνει κολλητός με τη "πεθερά" μου). Το τρίτο χρόνο (φέτος δηλαδή), βρεθήκαμε στην Αγγλία, εγώ για το μεταπτυχιακό μου και ο φίλος μου ψάχνοντας για δουλειά μιας και θέλαμε και οι 2 να μην είμαστε χώρια. Τα προβλήματα άρχισαν κάπου εδώ λοιπόν γιατί αφενός εγώ λόγω του μεγάλου φόρτου εργασίας, δεν πέρναγα όσο χρόνο θα ήθελα μαζί του και αφετέρου γιατί ο ίδιος, παρά τις προσπάθειες που έκανε για να βρει δουλειά, δεν τα κατάφερε με αποτέλεσμα να μιζεριάζει, γεγονός που μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι το να αγαπάς κάποιον δεν αρκεί για να σαι ευτυχισμένος, αν τα υπόλοιπα κουτάκια της ζωής σου είναι άδεια. Έτσι λοιπόν, συζητήσαμε να αμοληθεί ο καθένας στην Ευρώπη (ένεκα της κρίσης) και να συνεχίσουμε μαζί αλλά από απόσταση. Αυτή τη στιγμή δουλεύει στην Ελβετία και εγώ είμαι ακόμα Αγγλία.

Μου έχει προτείνει πολλές φορές το τελευταίο διάστημα να πάω κι εγώ Ελβετία και να ψάξω εκεί για δουλειά (μιας και αυτός προσπάθησε πολύ στην Αγγλία αλλά χωρίς επιτυχία) αλλά κάτι με κρατάει. Τον αγαπάω πάρα πολύ και ξέρω ότι και αυτός με αγαπάει το ίδιο, κάτι με κρατάει όμως, ίσως οι καβγάδες και οι τρελοί τσακωμοί του τελευταίου έτους με φοβίζουν να ξαναπροσπαθήσω να συγκατοικήσω μαζί του- ίσως επίσης το γεγονός ότι είμαι απίστευτα φιλόδοξος (δυστυχώς) και έχω συγκεκριμένους στόχους για την επαγγελματική μου πορεία που δε μπορούν να γίνουν εύκολα πραγματικότητα εκτός Αγγλίας. Φοβάμαι όμως μην ξυπνήσω μια μέρα από το λήθαργο και δω τί έχασα από τη ζωή μου. Ξέρουμε όλοι μας ότι το να κάνεις μια gay σχέση δεν είναι εύκολο και αυτά που έχουμε καταφέρει εμείς οι 2 δεν είναι λίγα. Είμαι ειλικρινά πολύ μπερδεμένος και δε μπορώ να δώσω μια λύση στο θέμα. Ο φίλος μου το έχει καταλάβει και ενώ δεν το θέλει, μου πρότεινε να χωρίσουμε αν έτσι θα είμαι πιο ευτυχισμένος και ήρεμος. Δεν ξέρω αν έχετε κάτι να μου προτείνετε, δε ξέρω επίσης αν βγάζουν νόημα όσα έγραψα...

Σας φιλώ και περιμένω απάντηση

 

Αγαπητέ φίλε,

Το θέμα σου είναι μπερδεμένο, αλλά η δική μου γνώμη είναι ότι καλές οι σχέσεις, αλλά μη θυσιάσεις αυτό που θέλεις να κάνεις στην ζωή σου για μια σχέση. Ιδίως για μια σχέση που δεν είναι και του ονείρου. Θα το βρεις μπροστά σου και εσύ, και η σχέση.

Βάλε τα κάτω με χαρτί και μολύβι και βρες τι θέλεις και το δεν θέλεις από τη ζωή σου. Αν τελικά δεις ότι το μέλλον σου βρίσκεται στην Αγγλία ή δεν ξέρω πού αλλού, κράτησε τα καλά αυτής της σχέσης, τις αναμνήσεις και τις χαρές που σου έδωσε και πήγαινε παρακάτω.

Αν αποφασίσεις να μείνεις μαζί του στην Ελβετία, μην τολμήσεις ΠΟΤΕ να σκεφτείς (ή να του το πεις, ακόμη χειρότερα) ότι θυσίασες την καριέρα σου για χάρη του και τώρα σου χρωστάει.

Σκέψου τα καλά και πράξε ό,τι κρίνεις καλύτερο.

Φιλικά,

 

Ξενιτεμένο πουλί,

«Ξέρουμε όλοι μας ότι το να κάνεις μια gay σχέση δεν είναι εύκολο», γράφεις. Χμ, μπορείς σε παρακαλώ να μου πεις σε ποιο Κοσμοπόλιταν το διάβασες αυτό; Βάσει ποιων ερευνών; Σε τι δείγμα πληθυσμού; Ή μήπως αυτή την καραμέλα για το πόσο δύσκολες ή και ανέφικτες είναι οι γκέι σχέσεις την αναπαράγεις κι εσύ όπως και τόσοι άλλοι απλά και μόνο επειδή αυτό ακούμε όλες και όλοι απ’ τα γεννοφάσκια μας. Και καταλήγει να γίνεται ένα κυκλικό επιχείρημα: όλοι λένε ότι οι γκέι σχέσεις είναι δύσκολες, άρα είναι δύσκολες. Αφού είναι δύσκολες, όλοι λέμε ότι είναι δύσκολες.

Οι γκέι σχέσεις έχουν πολλά προτερήματα σε σύγκριση με τις στρέιτ σχέσεις. Και μερικά ελαττώματα. Διάβασε το αφιέρωμα του 10% για τις σχέσεις, στο τεύχος 23.

Τώρα, όσον αφορά το δικό σας θέμα, λέει κάποιο ρητό ότι όταν μπαίνει η φτώχια απ’ την πόρτα, φεύγει ο έρωτας απ’ το παράθυρο. Ή κάτι τέτοιο, δεν θυμάμαι ακριβώς ποιο μπαίνει πού και τι βγαίνει από πού, αλλά το ρεζουμέ το πιάνεις.

Όχι, δεν μπορούμε να ζήσουμε μόνο με έρωτα. Αυτά είναι κωλορομαντικές μαλακίες που συμβαίνουν μόνο σε ταινίες και διαρκούν το πολύ μία ώρα και 15 λεπτά. Μετά σου χτυπάει την πόρτα η πραγματικότητα. Αν δεν έχεις να φας, να τον χέσεις τον έρωτα. Και δουλειά δεν είναι μόνο λεφτά για να ζούμε, είναι και δημιουργικότητα, είναι και αυτοεικόνα.

Αυτά να τα λάβετε υπόψη σας στις αποφάσεις σας. Και κάτι ακόμα, δεν θα πας στην Ελβετία για κείνον ή για τη σχέση σας. Για σένα θα πας (αν πας). Για το πόσο καλά περιμένεις να είσαι εσύ όντας μαζί του.

Πάντως η ιδέα να ζήσω στην Ελβετία μου φαίνεται όχι μόνο λόγος χωρισμού αλλά και κρίσης πανικού. Περισσότερη ζωή και κέφι έχει η καλλιέργεια πενικιλίνης παρά η ζωή στην Ελβετία.