Νεράιδές μου, γεια σας!

Διαβάζω τη στήλη σας εδώ και κάποιο καιρό και θέλω να σας πω ότι μου αρέσετε πολύ και οι δύο, η καθεμιά έχει το δικό της τρόπο να αναλύει τα πράγματα και να προτείνει λύσεις στο κάθε πρόβλημα. Σήμερα λοιπόν αποφάσισα να σας γράψω κι εγώ αυτό που με προβληματίζει το τελευταίο διάστημα ελπίζοντας πως με κάποιο τρόπο θα μπορέσετε να με βοηθήσετε.

Καταρχάς ονομάζομαι Διονύσης και είμαι 31 ετών. Μέχρι πριν από κάποια χρόνια αρνιόμουνα να αποδεχθώ το γεγονός ότι είμαι γκέι, δε μπορούσα να διανοηθώ ότι με ελκύει το ίδιο φύλο και έτσι άργησα πολύ να προχωρήσω σε σεξουαλική πράξη. Στα 25 μου λοιπόν γνώρισα έναν άνθρωπο ο οποίος τολμώ να πω ότι μου άλλαξε ολοκληρωτικά τη ζωή, έδωσε νόημα σ'αυτή, υπήρξε ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου. Η σχέση μας διήρκησε ακριβώς 4,5 χρόνια, δηλαδή μέχρι πριν από περίπου 1,5 χρόνο. Αναγκαστήκαμε να χωρίσουμε λόγω των δυσμενών συνθηκών και των αντιξοοτήτων. Εκείνος κάποια στιγμή πήγε στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό και έκτοτε η σχέση μας περνούσε κρίση. Το γεγονός ότι βρισκόμασταν σε απόσταση είχε μεγάλο αντίκτυπο και στη σχέση μας. Λίγο καιρό έπειτα αποφασίσαμε από κοινού να χωρίσουμε, δεν πήγαινε άλλο. Και μάλιστα μου εκμυστηρεύτηκε και ο ίδιος ότι είχε γνωρίσει κάποιον άλλον εκεί στο εξωτερικό τον οποίον είχε αρχίσει να ερωτεύεται. Εγώ βέβαια σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να μπω εμπόδιο σε όλο αυτό και να αρχίσω να του κάνω σκηνές κι έτσι πάψαμε να μιλάμε. Μετά από λίγο διάστημα που ήρθε για λίγες μέρες στην Αθήνα αποφασίσαμε να βρεθούμε για μια τελευταία φορά. Και δώσαμε μια πολύ δυνατή και συναισθηματική αγκαλιά η οποία σήμανε το οριστικό τέλος της σχέσης μας. Ήταν πολύ ψυχοφθόρο, αλλά το άντεξα. Για να ένα μεγάλο χρονικό διάστημα είχε πέσει πολύ η ψυχολογία μου. Ήμουνα καταπτοημένος. Οι μόνοι που ήξεραν για μένα ήταν οι πολύ κοντινοί μου φίλοι, στους οποίους μάλιστα έχω εξομολογηθεί πως είμαι γκέι και ήξεραν τι περνούσα. Όλοι οι υπόλοιποι, και αναφέρομαι κυρίως στην οικογένειά μου είχαν στενοχωρηθεί βαθύτατα και απορούσανε που βρισκόμουνα σε τόσο άσχημη κατάσταση.

Ήθελα πολύ να το ξεπεράσω όλο αυτό πατώντας απλά ένα κουμπί, να τον ξεχάσω και να πάψω να είμαι ερωτευμένος μαζί του. Ήξερα όμως πως ήταν αδύνατον. Μόνον ο χρόνος θα γιάτρευε την βαθιά χαραγμένη πληγή της ψυχής μου. Με την πάροδο του χρόνου όμως, όπως ήταν αναμενόμενο, άρχισα να το ξεπερνάω. Και κάποια στιγμή πήρα την απόφαση να κάνω μία νέα αρχή στη ζωή μου, να κοινωνικοποιηθώ, να γνωρίσω νέα άτομα, να συνάψω μια σχέση που θα με κάνει να νιώθω καλύτερα και θα με ολοκληρώνει ως άτομο. Σκέφτηκα ότι το διαδίκτυο είναι σχεδόν ο αποκλειστικός τρόπος για να κάνω μια νέα γνωριμία (ελπίζοντας πάντα να εξελιχθεί σε κάτι ερωτικό!). Ως εκ τούτου άνοιξα προφίλ στο ρομέο, μια ιστοσελίδα γνωριμιών ομοφυλόφιλων ατόμων που είναι πλέον ευρέως γνωστή. Αρχικά δε μου άρεσε και πολύ σαν ιδέα, αλλά έπειτα σκέφτηκα ότι δεν έχω τίποτε να χάσω. Για κάμποσο χρονικό διάστημα απλώς χάζευα εκεί μέσα, δεν είχα μιλήσει με κάποιο αξιόλογο άτομο ώστε να κανονίσουμε να βρεθούμε και από κοντά. Οι περισσότεροι το μόνο που επιζητούσαν ήταν το σεξ. Και ασφαλώς δεν το κατακρίνω αυτό, αλλά εγώ αναζητούσα κάτι πολύ σοβαρότερα, επεδίωκα τη μονιμότητα, τη σταθερότητα. Και ακριβώς αυτό έγραφα και στο προφίλ μου, ευελπιστώντας κάποια στιγμή να βρω ανταπόκριση. Λίγο καιρό αργότερα έλαβα ένα μήνυμα από ένα προφίλ το οποίο μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον απ'αυτά που αναγράφονταν εκεί. Από τα λεγόμενά του φαινότανε πως έψαχνε ό,τι κι εγώ. Πέρασαν ορισμένες μέρες μιλώντας ο ένας στον άλλον, ανταλλάξαμε φωτογραφίας και συνειδητοποιούσαμε πως ταιριάζαμε και πως οι απόψεις μας συνέκλιναν σε πολλά θέματα. Είχαμε ανταλλάξει εντωμεταξύ και φωτογραφικό υλικό (μη φανταστείτε τίποτα το πονηρό), κανονικές φωτογραφίες! Παρέλειψα να σας αναφέρω προηγουμένως πως εκείνος είχε δηλώσει πως είναι 18 ετών.

Κατόπιν δύο εβδομάδων συνομιλίας και έχοντας μιλήσει και από κάμερα αποφασίσαμε από κοινού να βρεθούμε κάπου δημόσια. Το μέρος το πρότεινε εκείνος. Από κοντά λοιπόν σχεδόν είχαμε χάσει τη μιλιά μας, κοίταζε ο ένας τον άλλον κατάματα και ταξίδευε στο βλέμμα του. Νομίζω πως εκείνη τη στιγμή ένιωσα για πρώτη φορά ερωτευμένος μαζί του, ίσως ήτανε λίγο πρόωρο αλλά εγώ αυτό ένιωσα. Και θα έλεγα πως συνέβη το ίδιο και σ'εκείνον, γιατί έχανε διαρκώς τον ειρμό του λόγου του όταν μιλούσε. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Κάπως έτσι τελείωσε και το πρώτο μας ραντεβού. Χωρίς να πούμε πολλά, δίχως να ανταλλάξουμε πολλές απόψεις και σκέψεις. Όταν μιλήσαμε όμως από τον υπολογιστή την επομένη παραδεχτήκαμε κι οι δυο πως είχαμε νιώσει ένα περίεργο συναίσθημα να μας διακατέχει, πιθανότατα αυτό του έρωτα!

Το επόμενό μας ραντεβού δεν άργησε πολύ, και τότε δώσαμε και το πρώτο μας φιλί. Τον έβαλα στο αυτοκίνητό μου, πήγαμε σε ένα μέρος απόμακρο αλλά ρομαντικό όπου δώσαμε και το πρώτο φιλί της σχέσης μας. Ήτανε από τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου. Τότε μάλιστα βεβαιώθηκα πως είμαι ερωτευμένος μαζί του και του ζήτησε να ακουμπήσει το χέρι του στην καρδιά μου, η οποία ήταν στο πρόθυρα του να εκραγεί έχοντάς τον στην αγκαλίτσα μου.

Στο επόμενό μας ραντεβού προχωρήσαμε και κανονικά, είχαμε ραντεβού σε ένα συγκεκριμένο σημείο και από εκεί πέρασα και τον πήρα με το αυτοκίνητο για να πάμε στο σπίτι μου όπου και του έκανα το τραπέζι. Μετά προχωρήσαμε και στο ψητό (το πιάσατε το υπονοούμενο ελπίζω!). Ειδικά από εκείνο το βράδυ κι ύστερα ένιωθα σφόδρα ερωτευμένος μαζί του. Κανονίζαμε να βρισκόμαστα ανά τακτά χρονικά διαστήματα, γιατί μακριά του ένιωθα άδειος. Μόνον κοντά του η ζωή μου αποκτούσε νόημα και αξία. Εκείνο το διάστημα εντωμεταξύ έχασα και τη αδελφή μου σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και αισθανόμουνα πάρα πόλύ χάλια. Πιο μόνος από ποτέ, και κάτω κάποιο τρόπο πιάστηκα, γαντζώθηκα από εκείνον. Και φυσικά δεν έχω κανένα παράπονο από μέρους του. Ουδέποτε παραμέλησε τη σχέση μας και πάντοτε ήταν στο πλάι μου, σε ό,τι τον χρειαζόμουνα. Σε όλα τα καλά που μου συνέβαιναν εκείνος ήταν κοντά μου για να με συγχαρεί. Και στα άσχημα προσπαθούσε με κάθε τρόπο να με βοηθήσει και να με υποστηρίξει.Μου συμπαρίστατο σε κάθε μου πρόβλημα, για μένα ήταν Ο ΤΕΛΕΙΟΣ σύντροφος. Κάτι το οποίο μέχρι τότε δεν πίστευα ότι υπήρχει. Αφού ορισμένες φορές, τον ρωτούσα ευθέως: 'Είσαι αληθινός" "Πώς γίνεται να ήμουνα τόσο τυχερός που σε γνώρισα;"

Για την δική του προσωπική ζωή εντούτοις σπάνια μου μιλούσε, μου είχε πει ότι στους γονείς του είχε εξομολογηθεί ότι είναι γκέι και ότι τον είχαν αποδεχθεί ενθέρμως. Και ήμουνα πολύ χαρούμενος γι'αυτό. Κάποια στιγμή μάλιστα μου είχε πει ότι θα τους μιλούσε για τη σχέση μας, ότι θα με με πήγαινε για να τους γνωρίσω. Οι γονείς του του είχανε πει πως θα χαρούν να γνωρίσουν τον οποινδήποτε ερωτικό σύντροφο έχει στο μέλλον. Ευτυχώς που είναι οι δικοί του τουλάχιστον ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι, γιατί ξέρω πολύ καλά πως αν έλεγα κάτι αντίστοιχο στους δικούς μου δε θα ήθελαν ούτε να μου μιλάνε. Αμφιβάλλω πολύ για το αν θα το χώνευαν. Εν προκειμένω τώρα, μια μέρα πριν από περίπου δύο εβδομάδες με βρήκε και μου είπε πως μίλησε στους γονείς του για τη σχέση μας και ότι παρόλο που στην αρχή ήτανε κάπως προκετειλημμένοι λόγω της διαφοράς ηλικίας που έχουμε, έπειτα κράτησαν μια στάση ουδέτερη και ότι θέλουν να με γνωρίσουν κατ'ιδίαν και να μιλήσουμε.

Κανονίσαμε λοιπόν μία μέρα που να βολεύει τους πάντες και συνευρεθήκαμε τελικά στο σπίτι τους, όλοι μαζί. Εγώ, ο Χρύσανθος (το αγόρι μου) και οι γονείς του. Μιλούσα για αρκετή ώρα και εν ολίγοις οι γονείς του μου είπανε πως το μόνο που θέλουνε είναι να βλέπουνε το γιο τους ευτυχισμένο και με ρωτήσανε αν προτίθεμαι να παραμείνω μαζί του και αν τον βλέπω σοβαρά και εγώ φυσικά τους απάντησα θετικά. Και βέβαια από εκεί και πέρα μου έδωσαν το ελεύθερο να τους επισκέπτομαι όσο συχνά θέλω στο σπίτι και ασφαλώς μου επέτρεψαν να κοιμάμαι κιε γώ στο σπίτι όποτε θέλω. Και ένιωσα καταχαρούμενος με αυτό.

Εν πάση περιπτώσει, για να μην φλυαρώ, στη συνέχεια συνέβη κάτι που με στενοχώρησε πάρα πολύ. Την επόμενη μέρα με βρήκε και μου είπε ότι θέλει να μιλήσουμε για κάτι πάρα πολύ σοβαρό και πήγαμε στο σπίτι μου. Και εκεί μου είπε κάτι που ποτέ δεν περίμενα να ακούσω. Μου ανακοίνωσε κλαίγοντας ότι μου είχε πει ψέματα για κάτι αρκετά σοβαρό και με παρακάλεσε αυτό να μην επηρεάσει τη σχέση μας προτού μου πει βέβαια περί τίνος πρόκειται. Μου ανακοίνωσε λοιπόν ότι η ηλικία η οποία είχε δηλώσει στο προφίλ του, και κατ'επέκταση η ηλικία που ήξερα εγώ πως είναι, δεν ήταν η πραγματική του ηλικία. Μου είπε ότι όλον αυτόν τον καιρό που γνωριζόμαστε φοβότανε να μου το πει, ότι έτρεμε στην ιδέα ότι αυτό θα επηρεάσει την τόσο όμορφη σχέση που είχαμε δημιουργήσει ως τότε. Ότι δεν είχε βρει την ευκαιρία και διάφορες άλλες δικαιολογίες. Στην πραγματικότητα λοιπόν μου είπε πως είναι μόλις 15,5 ετών.

Ένιωσα εκείνη τη στιγμή έναν δυνατό κόμπο στο στομάχι μου. Δε φαντάζεστε πόση στενοχώρια πήρα εκείνη την ώρα. Κι όχι ότι δίνω τόση σημασία στην ηλικία, αλλά με ενόχλησε που σχεδόν επί ένα χρόνο γνωριμίας μας με κορόιδευε και εψεύδετο. Ίσως να φαντάζει κάτι αμελητέο μπροστά στον έρωτά μας και μπροστά σε όλο αυτό που έχουμε ζήσει μαζί, αλλά εγώ πειράχτηκα πολύ. Από ψυχολογικής άποψης τις δύο τελευταίες εβδομάδες είχαμε χάλια. Όταν λέω χάλια εννοώ ΧΑΛΙΑ! Και την στιγμή εκείνη που μου το ανακοίνωσε κάθισα και του εξήγησα τι είναι αυτό που με πείραξε περισσότερο. Εκείνος, άρχισε να κλαίει γοερά και να μου ζητάω απεγνωσμένα συγγνώμη και βλέποντάς τον άρχισα να κλαίω κι εγώ γιατί είχα πληγωθεί πολύ. Αυτό που έκανα ήταν να του ζητήσω λίγο χρόνο για να σκεφτώ. Του είπα πως για κάποιες μέρες δε θα ήθελα να βλεπόμαστε και του τόνισα πως αν από την αρχή μου το είχε πει δε θα υπήρχε κανένα πρόβλημα από μέρους μου. Αλλά εκείνος απ'ότι φαίνεται θεώρησε καλύτερο να μου το αποκρύψει.

Πραγματικά νιώθω τρομερά προβληματισμένος! Είμαι τόοοοσο ερωτευμένος μαζί του. Ήδη τόσες μέρες που δεν βλεπόμαστε έχω κλειστεί στον εαυτό μου και έχω να κοιμηθώ σχεδόν τρία εικοσιτετράωρα. Κάθε μέρα μου στέλνει μηνήματα ζητώντας μου συγγνώμη και είμαι ένα βήμα προτού τον συγχωρήσω και τον πάρω ξανά στην αγκαλιά μου λέγοντάς του πόσο πολύ τον αγαπώ, αλλά θέλω να ξανανταμώσουμε χωρίς ψέματα αυτή τη φορά. Πληγώθηκα πολύ, το παραδέχομαι. Αλλά το σωστό από μέρους μου δεν θα ήταν να τον συγχωρήσω εφόσον δεν έχει ξανασυμβεί; Και ξέρω ότι θα το κάνω αργά ή γρήγορα, γιατί δεν αντέχω άλλο μακριά του, αλλά θα ήθελα νεράιδές μου να με βοηθήσετε κι εσείς αν μπορείτε. Αν του έλεγα πως δεν θέλω να τον ξαναδώ και ότι χωρίσαμε οριστικά, ο εγωισμός μου θα υπερίσχυε των συναισθημάτων μου και θα παραμέριζε όλο αυτό που ζήσαμε τόσο καιρό. Και δεν το θέλω αυτό!:( Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου; Πείτε μου, δεν έχω δίκιο που του κάκιωσα και που πληγώθηκα με το γεγονός αυτό; Η αντίδρασή μου δεν ήτανε δικαιολογημένη; Θέλω να ακούσω τη γνώμη σας.

Διονύσης

Αγαπητέ φίλε,

Το εκτενές λογοτέχνημα που προηγήθηκε (1.184 λέξεις) θα μπορούσε να συνοψιστεί σε: "Είμαι 31, τα έφτιαξα με έναν 15 χρονο, χωρίς να το ξέρω, τι να κάνω;" (15 λέξεις). Θα είχαμε γλυτώσει όλοι στο μεταξύ...

Η αντίδρασή σου είναι υπερβολική, και για το καλό σου, σύνελθε! Δεν ξέρω τι λένε και τι κάνουν οι γονείς του, νομικά είσαι τελείως ακάλυπτος για αποπλάνηση ανηλίκου μέχρι ο τύπος να γίνει 17. (Μεταξύ μας, δεν κατάλαβα, τι άλλαξε ξαφνικά, τι του 'ρθε και αποφάσισε να σου πει ότι είναι 15; Ήρθε δασκαλεμένος / πιεσμένος, για να χωρίσετε;). Στο μέλλον ασχολήσου με κάτι πιο βατό, και καλού-κακού, ζήτα να δεις και ταυτότητα.

Φιλικά,

 

Διονύση μου,

Δεν ξέρω που ν' αρχίσω και πού να τελειώσω με την περίπτωσή σου. Σου είπε ένα νινί 15,5 χρονών ψέματα ότι είναι 18 κι εσύ πληγώθηκες; Είσαι με τα καλά σου; Έδωσες σημασία σ' ένα τέτοιο απολύτως φυσιολογικό ψέμα (για την ηλικία του); Το ότι έδωσες βαρύτητα και πληγώθηκες κιόλας (σε βαθμό να μην κοιμάσαι για τρία 24ωρα), αποδεικνύει ότι ο ανώριμος της ιστορίας είσαι ΕΣΥ!

Πιο απίστευτο απ' όλα μου φαίνεται ότι οι γονείς του δεκαπεντάρη καλωσόρισαν στο σπίτι τους ένα τριαντακάτι μαντράχαλο κι αφού τους βεβαίωσες εγγράφως ότι έχεις σοβαρούς σκοπούς, σας έδωκαν την ευκή τους (η παραδοσιακιά γλώσσα είναι ηθελημένη). Θυμάσαι την είσοδο γι' αυτό το παράλληλο σύμπαν;

Προτείνω να εξακολουθήσεις να νιώθεις χάλια για όλη σου τη ζωή. Απομονώσου και κάπου μακριά και δύσβατα, για να μην ταλαιπωρείς άλλους ανθρώπους με την ανωριμότητά σου. Εναλλακτικά, ξεκινά ψυχοθεραπεία ΧΤΕΣ!