Σκοτώνοντας το διαφορετικό

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Όπως σε όλο τον κόσμο έτσι και στην Αθήνα, στις 21 Νοέμβρη φωτίσαμε τους δρόμους που περπατήσαμε με δεκάδες φαναράκια, για τις φωτεινές ψυχές που τις νίκησε ο ρατσισμός.

της Άννας Κουρουπού

Όταν οι μοίρες σε λούζουν με φως, ζηλεύει ο θάνατος και σε παίρνει κοντά του. Βάζει για πρόφαση το μίσος και για δικαιολογία τα φουστάνια σε αντρικά κορμιά.

«Δολοφονία τραβεστί». Ο τίτλος στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων έκοβε την ανάσα. Ασπρόμαυρη φωτογραφία. Πεταμένο στα βράχια το άψυχο κορμί της Σόνιας, στα λιμανάκια της Βουλιαγμένης. Είχα σοκαριστεί από την είδηση και την εικόνα. Μόλις έκανα τα πρώτα μου βήματα, ανακαλύπτοντας το φύλο μου, που κρυβόταν σε ένα ξένο σώμα. Ο δολοφόνος δε βρέθηκε ποτέ.

Λίγα χρόνια μετά περιφερόμασταν στη λεωφόρο, με μια απειλή να ελίσσεται στα γύρω σοκάκια μέσα σε ένα κόκκινο σπόρ Fiat. Μια παρέα 4-5 αντρών ψάρευαν τρανς δήθεν ως πελάτες –πότε μόνοι τους, πότε δυο δυο– με απώτερο σκοπό τη βία, τον ξυλοδαρμό, τον εξευτελισμό και σε μια περίπτωση σχεδόν το θάνατο. Έσπειραν αρρώστιες, σημάδεψαν πρόσωπα, κατέστρεψαν ψυχές. Ένα βράδυ έλουσαν με βενζίνη μια τρανς, της έριξαν ένα σπίρτο, λαμπάδιασε και την άφησαν στο έλεος της μοίρας της σ' ένα χωράφι στο Κορωπί. Ευτυχώς έζησε, τους κατήγγειλε και αυτοί είναι ακόμη στη φυλακή.

Η βία σε ανθρώπους που έχουν την τόλμη να απολαμβάνουν τη σεξουαλικότητα και την ταυτότητα φύλου τους δεν έχει τελειωμό. Και η βία δεν είναι μόνο θάνατος, ξύλο, μπουνιές σε άψογα μακιγιαρισμένα πρόσωπα. Βία είναι η πέτρα που θα φας όταν στήνεσαι σε ένα δρόμο εκτεθειμένη από παντού καιαπροστάτευτη, για να μπορέσεις να επιβιώσεις σε μια κοινωνία που τα στερεότυπά της έχουν ακινητοποιηθεί στο Μεσαίωνα. Βία είναι το φτύσιμο στη μούρη. Το γιαούρτι που θα εκσφενδονιστεί απ' το πουθενά ακόμη και γεμάτο με καρφιά ή κομμάτια από γυαλιά. Βία είναι ο χλευασμός, όταν απολαμβάνω το φαγητό μου σε ένα εστιατόριο με τους φίλους μου. Βία είναι η ευκολία που βγαίνουν πρόστυχες λέξεις από χείλη που φαινομενικά έχουν μια «στρωμένη» ζωή, αλλά στην ουσία ζηλεύουν τη δική μου ελευθερία και κατακρίνουν τις σιλικόνες μου, ενώ κάποτε τις θαύμαζαν. Βία είναι βλέμματα απαξίωσης, όταν τολμώ να απολαμβάνω τα ίδια πράγματα που δικαιούμαι με το διπλανό μου. Είναι ο ρατσισμός των ανθρώπων που έχει ως αποτέλεσμα να καταστρέφονται ζωές, να αφαιρούνται ζωές, μόνο και μόνο για την ταυτότητα φύλου τους. Για μια ιδιαιτερότητα που μόνο η φύση είναι υπεύθυνη γι' αυτή. ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ.

Δεν θα αναφερθώ στο τι είναι φυσιολογικό και τι όχι, δεν είναι της παρούσης. Στις 20 και 21 Νοεμβρίου, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων πραγματοποιήθηκε μια διημερίδα αφιερωμένη στην Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Διεμφυλικών. Είναι μια μέρα που τιμούμε όσα τρανς άτομα έχασαν τη ζωή τους από εγκλήματα μίσους. Είναι μια μέρα που πονά ιδιαίτερα το δικό μας χώρο.

Ευτυχώς η Ελλάδα απέχει πολύ σε αριθμούς δολοφονιών τρανς ατόμων, σε σύγκριση με πολλές άλλες χώρες. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να δείχνουμε εφησυχασμό. Τα σημεία των καιρών είναι τόσο σκοτεινά και οι μνήμες του φασισμού ξαναγίνονται πραγματικότητα με πανηγυρικό τρόπο. Ο ρατσισμός απλώνει ένα τεράστιο δίχτυ και, αλίμονο, βρίσκει πρόσφορο έδαφος.

Δυο ημέρες αφιερωμένες σε 350 ανθρώπους που δολοφονούνται κάθε χρόνο, επειδή απλά αγάπησαν τον εαυτό τους. Αυτές είναι οι καταγεγραμμένες πληροφορίες. Μπορείτε εύκολα να φανταστείτε όσα δεν έχουν δηλωθεί ή αποσιωπήθηκαν από σκοπιμότητα. Δύο μέρες αφιερωμένες σε συνανθρώπους μας που έχασαν τη ζωή τους από παράλογο και αναίτιο ρατσισμό.

Η ιστορία ξεκίνησε με αφορμή μία ακόμη δολοφονία ανάμεσα στις πολλές,της Ρίτα Έστερ στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ. Την πρωτοβουλία για την Ημέρα Μνήμης πήρε η ακτιβίστρια και αρθρογράφος Γκουέντολιν Ανν Σμίθ και είναι μια μέρα αφύπνισης για την κατάργηση των διακρίσεων κατά των τρανς ατόμων. Την πρώτη ημέρα έγινε μια ανοιχτή συζήτηση μεταξύ lgbt οργανώσεων. Τη δεύτερη μέρα μίλησαν πανεπιστημιακοί, νομικοί, δημοσιογράφοι και εκπρόσωποι κομμάτων δείχνοντας την συμπαράσταση τους σε αυτήν την κοινωνική ομάδα, καθώς παρόλη την πρόοδο στα ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικά μας δικαιώματα καταπατώνται κάθε λεπτό σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Στο τέλος της εκδήλωσης πραγματοποιήθηκε σιωπηλή πορεία προς τη Βουλή για κατάθεση ψηφίσματος. Όπως σε όλο τον κόσμο, έτσι και στην Αθήνα φωτίσαμε τους δρόμους που περπατήσαμε, με σφιχτά τα χείλη, παρέα με τις νεκρές φίλες μας, με τα δεκάδες φαναράκια που κρατούσαμε στα χέρια μας, για τις φωτεινές ψυχές που τις νίκησε ο σκοταδισμός. Το δικό μου κερί ήταν αναμμένο για τη Σόνια....