Αφιέρωμα

Η μοναξιά του πέους

της Ντίνας Δασκαλοπούλου

Φίλος ή κατακτητής, το πέος είναι ένα μέσο επικοινωνίας. Θα στρωθεί να μάθει ποτέ ξένες γλώσσες;

Για κάποιες γυναίκες είναι ξένη, η γλώσσα ενός κατακτητή, που απλώς τον ανέχονται. Για κάποιες άλλες είναι οικεία, η γλώσσα ενός φίλου, που εκτιμούν και ξέρουν ότι θα περάσουν καλά μαζί του

 Ούτε οι προφορικές εξετάσεις στο πανεπιστήμιο. Ούτε η κομμένη ανάσα του ηθοποιού λίγο πριν βγει από την κουίντα. Ούτε καν η αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτυ. Δεν υπάρχει νομίζω πιο αγωνιώδης στιγμή από εκείνη όπου ο αυτοκράτορας κατεβάζει το μποξεράκι του και μένει γυμνός. Και περιμένει να τον αποθεώσεις…

Εγώ πουλί δεν έχω και δεν θα ήθελα να έχω. Παρά τις περί αντιθέτου φήμες που κυκλοφόρησε μισογύνης Βιεννέζος ιατρός δυο αιώνες πριν, δεν φθονώ το πέος. Ούτε το φοβάμαι ούτε το αντιπαθώ. Ίσα ίσα που έχω περάσει κι εξαιρετικά μαζί του. Αλλά με έχει κουράσει τώρα τελευταία. Να εξηγηθώ;

Δεν με έχει κουράσει ακριβώς το ίδιο, αλλά ο φέρων οργανισμός του. Που εξακολουθεί να πιστεύει ότι είμαι κολοβή σαν άνθρωπος γιατί μου λείπουν 10, 20 κρεάτινα εκατοστά. Στην Αθήνα αυτό μπορεί να σημαίνει ότι για ίση εργασία δεν παίρνω ίση αμοιβή. Ή ότι δεν θα ανέβω τα σκαλιά της ιεραρχίας γιατί για τις γυναίκες υπάρχει μια αόρατη γυάλινη οροφή. Ή ότι αν ο οδηγός που έρχεται πίσω μου θεωρεί ότι κάνω μαλακία θα με στείλει να πλύνω κανένα πιάτο. Στην επαρχία, αντιθέτως, αυτά τα 10, 20 εκατοστά που «μου λείπουν» μπορεί να ανακόψουν την πορεία μου για σπουδές. Μπορεί να με αναγκάσουν να παντρευτώ από τα 20. Μπορεί να μου απαγορεύσουν ακόμα και το να έχω γνώμη και να τη λέω δυνατά. Και σε άλλα μέρη του κόσμου, στο Αφγανιστάν, στην κεντρική Αφρική, σε όλες τις φτωχές γωνιές της υφηλίου, αυτή η «μικρή μου αναπηρία» μπορεί να σημαίνει ακόμα και το θάνατό μου.

Είναι υπερτιμημένα αυτά τα λίγα κρεάτινα εκατοστά. Και στη Δύση μάλλον έχουν αρχίσει να το συνειδητοποιούν και τα ίδια. Οι νέοι άντρες δεν έχουν σχέση με τους παλιότερους. Τουλάχιστον οι περισσότεροι· τουλάχιστον αυτοί που εκτιμώ εγώ. Οι άντρες που σέβομαι έχουν άγχος όταν μένουν γυμνοί. Και φοβούνται την απόρριψη. Τους νοιάζει να περάσω καλά μαζί τους. Και ξέρουν ότι δεν είναι «ψηλότεροί» μου μόνο και μόνο γιατί έχουν ένα πουλί και τους σηκώνεται.

Υπάρχουν λοιπόν πέη – αγόρια, άντρες, άνθρωποι δηλαδή – που με συγκίνησαν βαθιά όταν υψώθηκαν για χάρη μου. Ειδικά όταν ξυπνάω ή όταν ξεντύνομαι για να κάνω μπάνιο, εκτός αυστηρού σεξουαλικού πλαισίου δηλαδή. Υπάρχουν άλλα πέη – αγόρια, άντρες, άνθρωποι δηλαδή – που με τσάντισαν πολύ. Ειδικά τα πολύ μεγάλα που πίστευαν ότι αρκεί η θωριά τους και μόνο για να εκστασιαστώ. Υπάρχουν άλλα πέη – αγόρια, άντρες, άνθρωποι δηλαδή – που όλο το άγχος τους ήταν η performance, η παράσταση κι εγώ δεν υπήρχα παρά μόνο για να παίξω το ρόλο της σκηνής για το μικρό τους ηθοποιό.

Θέλω να πω με όλα αυτά ότι το πέος – κάθε πέος – είναι ένα μέσο επικοινωνίας και σημασία έχει να μιλάς τη γλώσσα του. Για κάποιες γυναίκες είναι ξένη, η γλώσσα ενός κατακτητή, που απλώς τον ανέχονται. Για κάποιες άλλες είναι οικεία, η γλώσσα ενός φίλου, που εκτιμούν και ξέρουν ότι θα περάσουν καλά μαζί του. Γι’ αυτό και ως προς τον περίφημο «φθόνο του πέους» σκέφτομαι ότι ο Βιεννέζος μισογύνης ιατρός μάλλον δεν είχε σκεφτεί καθόλου σφαιρικά τη σχέση των γυναικών με το πέος. Γιατί παρότι εμείς δεν το φθονούμε, μήπως θα έπρεπε; Μήπως οι άντρες κατά βάθος θέλουν να το φθονούμε και να το φοβόμαστε; Γιατί, τι είναι ένα υπερόπλο όταν δεν το φοβάται κανείς;