Εditorial

Κάτω η ελπίδα!

του Λύο Καλοβυρνά

Τις προάλλες σε μια συνέντευξη που μου πήραν σε σχέση με την κατάσταση της ομοφυλοφιλίας στην Ελλάδα μου ζήτησαν να κάνω μια ευχή. Απάντησα ότι δεν εύχομαι. Δρω.

Ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου είναι οι ευχές. Και η ελπίδα. Όταν εύχεσαι να συμβεί κάτι, όταν ελπίζεις να βελτιωθούν τα πράγματα, εξ ορισμού μπαίνεις σε μια κατάσταση αναμονής, υπομονής και καρτερικότητας. Περιμένεις κάτι ή κάποιον έξω από σένα να έρθει για να γίνουν τα πράγματα όπως θέλεις. Και περιμένεις. Και περιμένοντας ανέχεσαι το ανυπόφορο –ή ελαφρώς ανεκτό– τώρα.

Προσωπικά προτιμώ να μην ελπίζω. Ούτε σε πρίγκιπες πάνω σε λευκά άτια ούτε σε ανοιχτόμυαλους πολιτικούς που θα με φροντίσουν κι ούτε φυσικά σ’ ένα θεό που μάλλον έχει πολύ κακή γραμματειακή υποστήριξη. Αν ελπίζω θα κάθομαι σαν την παροιμιώδη ωραία κοιμωμένη και θα περιμέεενω.

Προτιμώ να δρω. Μέχρι εκεί που με παίρνει βέβαια. Προτιμώ να βλέπω το σκοπό μου, τους ενδιαμέσους στόχους και να με ρωτάω: πώς θα φτάσω εκεί με δικά μου βήματα; Είτε ο στόχος είναι να βρω γκόμενο, είτε να διεκδικήσω ίσα δικαιώματα ως γκέι, είτε να σταματήσει ένας πόλεμος. Κι ύστερα οργανώνω τη δράση μου. Δεν βαυκαλίζομαι ότι απλά και μόνο επειδή δρω θα πετυχαίνω πάντα το στόχο μου· προφανώς όχι. Όμως η ζωή μου έχει δείξει ότι φαινομενικά ακατόρθωτοι στόχοι είναι τελικά πολύ πιο εφικτοί απ’ ό,τι πίστευα αρχικά. Αλλά και να μην τους πετύχω, ένα είναι σίγουρο: περνάω πολύ καλύτερα προσπαθώντας παρά περιμένοντας. Και προτιμώ να πέσω προσπαθώντας, παρά να κάθομαι και να περιμένω ελπίζοντας ή κάνοντας ευχές.