Φτου & Βγαίνω

«Τι πιο φυσιολογικό;»

του Δημήτρη Νάστου

Ο Γιώργος Λαδιάς (24) δεν είναι ούτε καλλιτέχνης ούτε ελίτ ούτε ευνοούμενος της «γκέι μαφίας». Είναι ένας άντρας της διπλανής πόρτας, μεγαλωμένος στη Θήβα, σκληραγωγημένος σε «αντρικά» επαγγέλματα αλλά και άνετος να «αδερφίζει» όποτε γουστάρει.

Έκανα coming out στα δεκαεφτά γιατί ένιωθα να πνίγομαι! Γενικά ήμουν διαφορετικό παιδί· εκεί που όλοι ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο, εγώ ασχολιόμουν με τη ζωγραφική και τη μουσική κι αυτός ήταν ένας λόγος τα παιδιά να με απομονώσουν και να προσπαθούν να με μειώσουν με διάφορα σχόλια. Επειδή δεν ταίριαζα σε αυτά που οι άλλοι θεωρούσαν δεδομένα, με απέρριπταν. Έτσι δεν άργησα να πάρω την ταμπέλα της αδερφής. Ήταν άσχημη περίοδος γιατί με έθιγαν συνέχεια. Εκείνο που μ’ ενοχλούσε πάντα ήταν ότι δεν έρχονταν να μου το πουν κατ’ ιδίαν, αλλά με έκραζαν μπροστά σε τρίτους. Αυτό είναι που με πλήγωνε.

Στα δεκαεφτά μου το είπα στους φίλους μου, γιατί είχα φτάσει σε σημείο να πιστεύω ότι είμαι άρρωστος, καταραμένος, ότι η ζωή μου είχε τελειώσει. Μου βγήκε όλη η πίεση, γιατί στην επαρχία που μεγάλωσα όλοι ασχολούνται με το τι κάνεις. Ήξερα για άλλα δυο παιδιά στη Θήβα, που ήταν ιδιαίτερα θηλυπρεπή, αλλά δεν τα γνώριζα προσωπικά. Πίστευα ότι ήμουν ιδιάζουσα περίπτωση. Δεν είχα ιδέα για την ύπαρξη γκέι μπαρ.

Συνήθως οι περισσότεροι γκέι το λένε πρώτα σε μια φίλη, αλλά εγώ δεν έκανα παρέα με κορίτσια. Αγοροπαρέα είχα και το είπα σε δυο φίλους. Ήταν μεγάλο ξέσπασμα· μέσα σε πέντε λεπτά έκλαψα πάρα πολύ κι έφυγε ένα απίστευτο βάρος από το στήθος μου. Ήταν η πιο ωραία στιγμή της ζωής μου. Τα παιδιά με κοίταξαν και γέλασαν: «Αυτό είναι;» Εγώ το προετοίμαζα δύο μήνες αλλά σ’ εκείνους δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο· το πήραν πολύ κουλ. Εξακολουθώ να κάνω παρέα μ’ αυτά τα παιδιά και μιλάμε ανοιχτά: «Έχεις γκόμενο;» με ρωτάνε. «Σ’ αρέσει αυτός εκεί;» Είναι κάτι καθημερινό και φυσιολογικό να κάνουν παρέα μ’ ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι.

Επίσημο coming out στην οικογένεια έκανα πιο πρόσφατα. Ευτυχώς είμαι πολύ τυχερός στο θέμα «γονείς», γιατί ήταν αρκετά αντισυμβατικοί. Ποτέ δεν είχαμε υστερικές αντιδράσεις, με επιθέσεις ή κλάματα. Η μαμά μου λέει ότι το κατάλαβε πριν από τέσσερα χρόνια. Πρέπει να το υποψιαζόταν και πιο πριν, αλλά δεν ήθελε να το πιστέψει. Ο μπαμπάς το χειρίζεται διαφορετικά· απλώς δεν ασχολείται. Ουσιαστικά δεν του το έχω αναφέρει επίσημα.

Παλιότερα που έψαχνα τον εαυτό μου και ήμουν πολύ έξαλλος, μου έκαναν διάφορα κοροϊδευτικά σχόλια, κι εγώ απλά γύριζα το κεφάλι και ντρεπόμουν. Τώρα δεν ντρέπομαι. Ξέρω ποιος είμαι, πατάω γερά στα πόδια μου και μου είναι αδιανόητο να καταφέρει κάποιος να με μειώσει. Τώρα πια δεν μου κάνουν μειωτικά σχόλια, και νομίζω ότι αυτό οφείλεται και στην αυτοπεποίθηση που αισθάνομαι και βγάζω. Το κράξιμο έχει μόνο τη δύναμη που του επιτρέπουμε εμείς. Από τη στιγμή που κράζεσαι από μόνος σου, δεν υπάρχει κάτι κρυφό που να προσπαθήσει να σου προσάψει. Η λέξη «αδερφή» είναι βρισιά μόνο όταν το θεωρείς κι εσύ βρισιά.

Δηλώνω ότι είμαι γκέι, αρκεί να μου βγαίνει κι όχι για να αποδείξω ότι είμαι άνετος ή για να προκαλέσω. Το έχω πει και σε άτομα που ήξερα ότι θα έχουν αρνητική αντίδραση και προσπάθησα μέσω διπλωματίας να τους κερδίσω και να τους δώσω μια άλλη οπτική των πραγμάτων. Κάνω πολλή παρέα με στρέιτ. Δεν βλέπω γιατί πρέπει να αποκλείουμε τους μεν ή τους δε. Έχουμε τόσα πράγματα να μοιραστούμε. Πάνω απ’ όλα έχει να κάνει με τον άνθρωπο, όχι αν είναι γκέι ή στρέιτ. Έχει τύχει να κάνω παρέα με στρέιτ άτομα που κάποτε κράζανε τις αδερφές επειδή έτσι έκαναν όλοι, χωρίς να ξέρουν γιατί το κάνουν. Στο τέλος γύρισαν και μου είπαν: «Τελικά είστε καλά παιδιά, απλώς παλιά δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα κάναμε παρέα με γκέι».

Ακόμα και στο χώρο εργασίας εκφράζομαι ανοιχτά· δεν μου αρέσει να παίζω θέατρο. Έχω δουλέψει σε πολύ «αντρικά» επαγγέλματα, σε εργοστάσιο λόγου χάρη. Πολλοί σοκαρίστηκαν· κάποιοι θέλησαν να μάθουν περισσότερα, γιατί είχαν απίστευτες απορίες, π.χ. «Τελειώνουν οι γκέι; Έχουν στύση;» Ο κόσμος έχει φοβερή άγνοια. Πιστεύει ότι αν κάνεις μια φορά σεξ, λεπταίνει η φωνή σου κι αρχίζεις να κουνιέσαι. Πολλούς τους κέρδισα, γιατί τους έδωσα μια άλλη οπτική γωνία: ότι η αδερφή δεν είναι αυτή η θηλυπρεπής φιγούρα που σπάει τη μέση – υπάρχει κι αυτό κι όχι μόνο επειδή έχει υιοθετηθεί στερεοτυπικά, αλλά επειδή κάποια άτομα είναι έτσι από τη φύση κι είναι απόλυτα αποδεκτό.

Εγώ δεν θεωρώ ότι έχω να κρύψω κάτι. Όπως ο άλλος λέει: «με την γκόμενά μου» λέω κι εγώ «με τον γκόμενό μου». Ποιος ο λόγος να το κρύψω; Κάνω κάτι κακό; Είμαι κάτι άλλο; Με πνίγει να πρέπει να λογοκρίνω αυτά που θα πω. Οι γκέι που δεν είναι άουτ και ζουν διπλή ζωή με αποφεύγουν, επειδή φοβούνται ότι κάνοντας παρέα μαζί μου θα τους πάρει κι αυτούς η μπάλα. Μεγάλη ανασφάλεια. Δεν αντέχουν να βλέπουν κάποιον να είναι τόσο άνετος. Σοκάρονται γιατί εκείνοι δεν έχουν απενοχοποιήσει τις λέξεις λούγκρα, πουστάρα, αδερφή. Πρέπει πάνω απ’ όλα να κοιτάξουμε μέσα μας και ν’ αποδεχτούμε τον εαυτό μας. Από το coming out και μετά άρχισα να αυτοαποκαλούμαι ο ίδιος λούγκρα, να το λέω εγώ πριν το πει ο άλλος κι έτσι δεν έχει δύναμη πια στο στόμα του. Έχω κάνει τη λέξη ανώδυνη.

Υπάρχουν μερικά παιδιά που ντρέπονται γι’ αυτό που είναι. Είναι κρίμα. Πρέπει να αποβάλουμε τα στερεότυπα που μας έχουν επιβάλει: να είμαστε οι καλά εκπαιδευμένες αδερφές, να συμπεριφερόμαστε και να ντυνόμαστε με συγκεκριμένο τρόπο, να είμαστε elegant και chic. Δεν είμαστε όλοι έτσι. Υπάρχει και ο σκουπιδιάρης γκέι και ο χασάπης γκέι και ο λέτσος γκέι.

Πριν από δύο χρόνια άρχισα ν’ ασχολούμαι με τον ακτιβισμό. Φεύγοντας από την επαρχία, βγήκα έξω από το παραμύθι, το περιφραγμένο χωριουδάκι όπου η ζωή σου κυλάει ήρεμα. Άκουσα στην εκπομπή της Μαρίας Cyber για το Πολύχρωμο Φόρουμ. Πήγα και άρχισα ν’ ασχολούμαι με τα κοινά γιατί είχα ανάγκη να νιώσω ότι βάζω κι εγώ το λιθαράκι μου. Με εξέφραζαν οι απόψεις της ΠΟΕΚ (Πρωτοβουλία Ομοφυλόφιλων Ενάντια στην Καταπίεση), επειδή έχει πιο μαχητική στάση. Πλέον είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου και του αφιερώνω χρόνο και ενέργεια, γιατί με γεμίζει.

Είναι ώρα να γράψουμε τη δική μας ιστορία εν έτει 2005. Έχω πολλούς γκέι φίλους που δεν μπορούν να φανταστούν να βγαίνουν και να το λένε· αρκούνται στο να κάνουν σεξ. Συνήθως λένε ότι η κοινωνία δεν είναι έτοιμη, ας περιμένουμε είκοσι χρόνια. Εγώ τους λέω: «Παιδιά εγώ θέλω να το ζήσω τώρα και το διεκδικώ. Δεν μπορώ να περιμένω να φτάσω τα πενήντα για να μου δώσουνε κάποιες ελευθερίες. Άλλωστε, ένας νόμος δεν κάνει πολλά πράγματα από μόνος του. Σίγουρα χαίρομαι που είμαι 24 τώρα και όχι τη δεκαετία του ’80. Όμως για να είμαι εγώ εδώ σήμερα και να μπορώ να βγαίνω άνετος out & proud έξω, αυτό κερδίθηκε από κάποιους που βγήκαν στο δρόμο και πάλεψαν. Ήρθε η ώρα να συνεισφέρω κι εγώ. Στην Αθήνα υπάρχουν τουλάχιστον 300.000 ομοφυλόφιλοι. Τι θα γινόταν αν βγαίναμε όλοι μαζί στο δρόμο; Θα ανατρέπαμε τα πάντα. Αλλά κάποιοι πιστεύουν ότι αφού κάνουν σεξ στο πάρκο ή μέσω τσατ, ποιος ο λόγος να κάνουν κάτι; Αυτό όμως σε σκοτώνει, σε δηλητηριάζει. Πάνω απ’ όλα είμαι άνθρωπος που αγαπάω κι ερωτεύομαι. Τι πιο φυσιολογικό απ’ αυτό;