Γνώμη

Κάθε μέρα είναι ημέρα του AIDS

του Θοδωρή Αντωνόπουλου

Πολλά θα μπορούσε να πει και να γράψει κανείς με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS (1η Δεκεμβρίου) για ένα Σύνδρομο, που εκτός των άλλων αποκαλέστηκε η πρώτη "πολιτική" αλλά και "πολιτιστική" ασθένεια στην ιστορία. Αντί όμως για φοβικά ευχολόγια, βαρύγδουπες διακηρύξεις και περισπούδαστες αναλύσεις προτιμούμε να διατυπώσουμε ορισμένα ερωτήματα που αναζητούν αγωνιωδώς και σε καθημερινή βάση απαντήσεις. Τα αφιερώνουμε εξαιρετικά σε κάθε αποδέκτη.

1) Ως πότε οι οροθετικοί πολίτες θα αντιμετωπίζονται σαν λεπροί όταν χρειάζονται επεμβάσεις και θεραπείες εκτός των μονάδων όπου νοσηλεύονται;

2) Ως πότε ο Ιατρικός Σύλλογος και το Υπουργείο Υγείας θα κωφεύουν απέναντι στις καταγγελίες για καταπάτηση της ιατρικής δεοντολογίας και του Ιπποκράτειου όρκου από γιατρούς ή και νοσηλευτές που αρνούνται να παράσχουν επείγουσες ιατρικές υπηρεσίες σε οροθετικούς εφευρίσκοντας διάφορες γελοίες προφάσεις;

3) Ποιος και πώς θα ελέγξει ορισμένους ιδιωτικούς αλλά και δημόσιους φορείς για τους οποίους έχει καταγγελθεί ότι προκλητικά και παράνομα ζητούν HIV τεστ από τους υποψήφιους υπαλλήλους τους;

4) Πόσο καιρό έχουμε να δούμε ή να ακούσουμε μια στοιχειώδη (και στοιχειωδώς έξυπνη) καμπάνια ενημέρωσης που να απευθύνεται είτε σε ειδικές ομάδες - έφηβους, εκδιδόμενα άτομα, χρήστες ουσιών κ.ά. - είτε ακόμα και στον γενικό πληθυσμό, ο οποίος εξακολουθεί να νομίζει ότι το AIDS δεν τον αφορά;

5) Ως πότε οι ευάλωτοι και περιθωριοποιημένοι πληθυσμοί (μετανάστες, εκδιδόμενες γυναίκες και άντρες, θύματα του trafficking, χρήστες ενδοφλέβιων ουσιών) θα περιμένουν να εφαρμοστούν τα προγράμματα ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης που τους (και μας) αφορούν;

6) Πότε το ΚΕΕΛ θα δεηθεί να πράξει τα αυτονόητα και να δημιουργήσει ή να χρηματοδοτήσει τηλεφωνικές γραμμές ενημέρωσης και ομάδες κοινωνικής καθώς και ψυχολογικής στήριξης στις μονάδες, ώστε να υπάρξει σωστή ενημέρωση και βοήθεια τόσο για τους οροθετικούς όσο και για τον γενικό πληθυσμό;

7) Ως πότε ορισμένες μονάδες ειδικών λοιμώξεων θα στερούνται ακόμα και τα στοιχειώδη (προσωπικό, όργανα, υλικό), παρά τις χρόνιες εκκλήσεις τους; Και ως πότε όλα αυτά τα κενά θα "κουκουλώνονται" χάρη στον... πατριωτισμό των εθελοντών των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων;

8) Πότε επιτέλους η Πολιτεία θα μεριμνήσει για μια ουσιαστική και συνεχή στήριξη δράσεων ενημέρωσης στην gay κοινότητα; Διότι ως τώρα απλώς κοροϊδεύει και κοροϊδεύεται.

9) Πότε θα ξορκίσουμε εμείς οι ίδιοι (δηλαδή εγώ, εσύ, αυτός, όλοι μας) το ρατσισμό και τη φοβία μας απέναντι στους οροθετικούς;