Φτου και βγαίνω

Φτου & μου βγήκε τ' όνομα

της Ντίνας Δασκαλοπούλου

- Κι οι ποιητές τι χρειάζονται σ' έναν μικρόψυχο καιρό; [1]
- Ελπίζω στους σεισμούς που μέλλονται να έρθουν. [2]

Αύγουστο μήνα σ' ένα νησάκι καταμεσής του Αιγαίου. Ο πιτσιρικάς που ελέγχει την ευπρέπεια των ευσεβών στην είσοδο του μοναστηριού ψιθυρίζει σαστισμένος: "Ο κύριος πρέπει να βγάλει τη φούστα του και η κυρία το παντελόνι της." Ο Λύο και η Βάγια γελάνε, τρέχουν σε μια γωνιά χασκογελώντας και ανταλλάζουν τα ρούχα τους. Αρκεί ένα γέλιο για να υπογράφεις ένα περιοδικό;

Οι φίλες μου τριανταρίζουν και ανυπομονούν για τις πρώτες τους ρυτίδες. Είναι, λένε, σημάδια από τις νύχτες που χαρήκαμε. Τα περιοδικά τις μαλώνουν και τους πασάρουν κρέμες που σβήνουν μαγικά τα σημάδια, που σβήνουν τις χαρές. Οι φίλοι μου κρατάνε τα κορίτσια τους απ' το χέρι και πολλά βράδια κλαίνε φοβισμένοι στην αγκαλιά τους. Η τηλεόραση τους μαλώνει και τους πασάρει αυτοκίνητα, δάνεια και κουστούμια που γεμίζουν το κενό, που βουβαίνουν το φόβο. Αρκεί ένας υπότιτλος για να υπογράφεις ένα περιοδικό;

Τον τελευταίο καιρό, τις Τετάρτες, η Λέσχη Εξωπραγματικής Φαντασμαγορικής Ευζωίας που έχουμε ιδρύσει πηγαίνει θέατρο. Μετά κλεινόμαστε σ' ένα μικρό μπαρ και χαζεύοντας την Πατησίων ονειρευόμαστε όλοι μαζί τα χρόνια που θα έρθουν. Πώς θα ζήσουμε όλοι μαζί, αγαπώντας ο ένας τον άλλον και σ' ένα κοινόβιο ίδιο παιδική χαρά θα γερνάμε βγάζοντας περιοδικά, γράφοντας βιβλία, τσιμπώντας τα κωλαράκια από ξανθιές νοσοκόμες και νταβραντισμένους νοσοκόμους. Κι ύστερα λέμε πως μοιάζουμε με αδέσποτα σκυλιά που γνωρίστηκαν από τη μυρωδιά και φτιάξαν μια αγέλη. Αρκεί μια μυρωδιά για να φτιάξεις ένα περιοδικό;

Τις πρωτοχρονιές μαζευόμαστε όλοι μαζί γύρω από ένα μακρύ τραπέζι. Αγόρια που φιλιούνται μ' αγόρια, κορίτσια που ορκίζονται σ' άλλα κορίτσια αιώνια αγάπη, αγόρια που φιλιούνται με κορίτσια, κορίτσια που ορκίζονται σ' αγόρια αιώνια αγάπη. Είμαστε μαζί και είμαστε ευτυχισμένοι γύρω απ' το μακρύ τραπέζι μας. Αρκεί μια πρωτοχρονιά για να παλέψεις για ένα περιοδικό;

Οι φίλοι μου έχουν πολλά κουσούρια. Έχουν πάρει master και επιμένουν να πεινάνε για να παίζουν στο θέατρο. Έχουν στήσει επιχειρήσεις και τις παρατάνε για να φτιάξουν ένα μαγέρικο. Έχουν καβατζάρει τα 30 και καβαλάνε ένα λεωφορείο για να βρεθούν δίπλα στους απεργούς της Νάουσας. Αξίζει ένα κουσούρι για να υποστηρίξεις ένα περιοδικό;

Οι φίλοι μου είναι μεγάλα ψώνια: κλέβουν χρόνο απ' τα γυαλιστερά περιοδικά, τις μεγάλες εταιρείες, τις επιχειρήσεις που τους πληρώνουν, και τον χαρίζουν σ' εμάς. Οι φίλοι μου είναι παλαβοί: δίνουν χωρίς αντάλλαγμα κείμενα, φωτογραφίες, σκίτσα, γνωριμίες, επαφές, γνώσεις. Οι φίλοι μου είναι σπάταλοι: ξοδεύουν ενέργεια μόνο και μόνο για να επιβιβαστούν σ' ένα χάρτινο καράβι. Αξίζει τον κόπο ένα χάρτινο καράβι;

Πολλές φορές φαντάζομαι το περιοδικό σαν μια μποτίλια που πέφτει στη θάλασσα και όλο περιμένω κάποιος να την πιάσει. Άλλοτε πάλι σαν μωρό. Ταχταρίζω τους τίτλους του, κανακεύω τα κείμενά του, νανουρίζω τους φόβους του. Μπορεί ένα μήνυμα σε μια μποτίλια να μετακινήσει τον άξονα της γης; Μπορεί ένα μωρό ν' ανάψει φωτιές;

Την πρώτη φορά που το άκουσα γέλασα. Μετά άρχισα να θυμώνω. Στο τέλος φοβήθηκα. Φοβάται ένας καπετάνιος; Φοβάμαι, το ομολογώ. Όταν η υπόνοια έγινε ψίθυρος και ο ψίθυρος κουβέντες στους διαδρόμους της δουλειάς μου, άρχισα ν' ανησυχώ. Κι όταν οι γονείς μου πληγώθηκαν γιατί τόσα χρόνια το παιδί τους δεν τους το ομολογούσε, άρχισα να αγχώνομαι. Όταν πια όλοι περίμεναν από μένα μια δήλωση, άρχισα να φοβάμαι. Πειράζει που δεν μπορώ να δηλώσω αυτό που περιμένετε να δηλώσω;

Κάπως έτσι μου βγήκε το όνομα, αλλά ευτυχώς έχω και τα δυο ματάκια μου στη θέση τους. Αγνόησα τους διαδρόμους στη δουλειά μου. Ορκίστηκα στους γονείς μου πως δεν τους κρύβω τίποτα. Πάλεψα με τον εαυτό μου: μήπως δίνω μια μάχη που δεν είναι δική μου; Μήπως γίνομαι γραφική; Μήπως είμαι μια σαλταρισμένη αδερφομάνα; Πειράζει που δεν είμαι λεσβία;

Σας ευχαριστώ όλους για το ταξίδι. Και γι' αυτό το καράβι που φτιάχνουμε ένα χρόνο τώρα μαζί. Θέλω πολύ να σας αποχαιρετίσω με τα λόγια μιας φίλης που έχει χαθεί:

"Αμ η ζωή δεν είναι ρουσφέτι που μας κάνει ο θεός. Η ζωή μας χαρίζεται για να την κεντήσουμε δροσοσταλίδες. [3]"

[1] Friedrich Hølderlin.
[2] Bertolt Brecht
[3] Ρηνιώ Παπανικόλα