Αφιέρωμα: γεννιόμαστε ή γινόμαστε;

Είναι το μπάσκετ κληρονομικό;

του Λεωνίδα Δαδίκου

Πολύς ντόρος γίνεται για τις έρευνες που «αποδεικνύουν» ότι η ομοφυλοφιλία είναι κληρονομική. Μπορεί και να είναι. Όπως και η κλίση στο μπάσκετ.

Πώς να «αποδείξετε» ότι η κλίση στο μπάσκετ είναι κληρονομική

Ας υποθέσουμε ότι έχετε κάποιο λόγο να αποδείξετε για πολιτική σκοπιμότητα ότι υπάρχει ένα γονίδιο του μπάσκετ που κάνει κάποιους να γίνουν μπασκετμπολίστες όταν μεγαλώσουν. Θα χρησιμοποιούσατε τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιούνται και για την έρευνα της ομοφυλοφιλίας: α) μελέτες διδύμων, β) ανατομές εγκεφάλων και γ) μελέτες «συσχετισμού» γονιδίων.

Η βασική ιδέα στις μελέτες διδύμων είναι να αποδειχθεί ότι όσο πιο γενετικά όμοιοι είναι δύο άνθρωποι, τόσο πιθανότερο είναι να έχουν κοινό το χαρακτηριστικό που μελετάτε.

Τι κάνετε; Πρώτον εντοπίζετε ζευγάρια διδύμων στα οποία τουλάχιστον ο ένας είναι μπασκετμπολίστας. Κατά πάσα πιθανότητα θα βρείτε ότι εάν ο ένας δίδυμος είναι μπασκετμπολίστας, είναι στατιστικά πιθανότερο να είναι και ο αδερφός του. Θα χρειαστεί να φτιάξετε ομάδες διαφορετικών ζευγαριών διδύμων για να κάνετε και άλλες συγκρίσεις – ζευγάρια με ομοζυγωτικούς διδύμους, ζευγάρια με διζυγωτικούς διδύμους, θετά αδέρφια κ.ο.κ.

Μετά χρησιμοποιείτε τον βαθμό «σύμπτωσης» (το ποσοστό των ζευγαριών στα οποία και οι δύο δίδυμοι είναι μπασκετμπολίστες ή δεν είναι) για να υπολογίσετε τον βαθμό «κληρονομικότητας». Ο βαθμός σύμπτωσης θα είναι αρκετά υψηλός – όπως είναι ο βαθμός σύμπτωσης για την ομοφυλοφιλία. Ύστερα τηλεφωνείτε στον δημοσιογράφο του «Goal» και του λέτε: «Η έρευνά μας δείχνει ότι το μπάσκετ είναι σε μεγάλο βαθμό κληρονομικό». (Και θα έχετε δίκιο. Είναι "κληρονομήσιμο" αλλά όχι άμεσα κληρονομικό. Ελάχιστοι αναγνώστες θα καταλάβουν τη διαφορά.)

Την επομένη θα δημοσιευτεί ένα άρθρο που θα λέει: «Νέες έρευνες δείχνουν ότι η κλίση στο μπάσκετ είναι κληρονομική. Οι μπασκετμπολίστες γεννιούνται έτσι! Ανεξάρτητοι επιστήμονες εξέτασαν την έρευνα και τη βρήκαν ουσιαστικά ακριβή και ενδελεχή». Έλα όμως που κανείς (εκτός από σοβαρούς επιστήμονες) δεν προσέχει τον εσφαλμένο τρόπο που παρουσιάζεται στην εφημερίδα.

Ο εγκέφαλος αλλάζει με τη χρήση

Στη συνέχεια κάνετε λίγες ερευνίτσες στον εγκέφαλο. Όπως με τη γνωστή έρευνα του LeVay που μελέτησε τμήματα του υποθαλάμου, οι συνάδελφοί σας θα διενεργήσουν αυτοψίες στα μυαλά πεθαμένων οι οποίοι ήταν μπασκετμπολίστες. Μετά θα κάνετε αυτοψίες σε νεκρούς μη μπασκετμπολίστες και στη συνέχεια θα ανακοινώσετε ότι «κατά μέσο όρο, ορισμένα τμήματα του εγκεφάλου που ανέκαθεν πιστεύαμε ότι έχουν σχέση με το μπάσκετ είναι πολύ μεγαλύτερα στους μπασκετμπολίστες». Ο Τύπος το πληροφορείται και γράφει: «Προφανέστατα το μπάσκετ δεν είναι επιλογή. Όχι μόνο το μπάσκετ είναι κληρονομικό στις οικογένειες, αλλά ο εγκέφαλος των μπασκετμπολιστών διαφέρει από αυτόν των άλλων ανθρώπων».

Εσείς ως επιστήμων άνθρωπος ξέρετε βέβαια ότι ο εγκέφαλος αλλάζει με τη χρήση και μάλιστα σε δραματικό βαθμό. Τα τμήματα που ευθύνονται για κάποια δραστηριότητα αυξάνουν σε μέγεθος με τον καιρό. Φυσικά, υπάρχουν συγκεκριμένα τμήματα που ενεργοποιούνται με το μπάσκετ.

Τώρα βέβαια, εσείς ως επιστήμων δεν θα πείτε ψέματα εάν σας ρωτήσουν (αλλά δεν θα σας ρωτήσουν) αλλά ούτε και θα μπείτε στον κόπο να πείτε όλη την αλήθεια. Γιατί αν την πείτε, πάπαλα η δημοσιότητα για τις έρευνές σας, πάπαλα τα κονδύλια για το εργαστήριό σας.

Μελέτες «συσχετισμού» γονιδίων: «Σχετίζεται» δεν σημαίνει «Οφείλεται»

Για την τελευταία φάση, βρίσκετε μερικές οικογένειες μπασκετμπολιστών και τις συγκρίνετε με οικογένειες που δεν έχουν μπασκετμπολίστες. Έχετε το προαίσθημα ότι από τα αναρίθμητα γονίδια που σχετίζονται με το μπάσκετ (λόγου χάρη, αυτά για το ύψος, την αθλητική σωματική διάπλαση και τα γρήγορα αντανακλαστικά) κάποια θα εντοπίζονται στο χρωματόσωμα Χ. Δεν θα δηλώσετε ότι αυτά τα γονίδια προκαλούν την κλίση στο μπάσκετ, διότι ένας τέτοιος ισχυρισμός θα είναι επιστημονικά αστήριχτος, αλλά ο κόσμος θα πιστέψει ότι το «προκαλείται» και το «σχετίζεται» είναι συνώνυμα.

Μετά πολλά, θα βρείτε αυτό που ψάχνετε: στις οικογένειες των μπασκετμπολιστών, μια ομάδα γονιδίων είναι πιο συχνή.

Να ’ναι καλά τα ΜΜΕ

Λέτε τα πορίσματά σας στον φίλο δημοσιογράφο που έχετε και σύντομα βγαίνει ένα άρθρο που λέει: «Οι ερευνητές είναι κοντά στο να εντοπίσουν το γονίδιο του μπάσκετ!» Διάφοροι σχολιαστές αρχίζουν να γράφουν για τις τεράστιες επιπτώσεις που θα έχει μια τέτοια ανακάλυψη στην κοινωνία.

Πού είναι το λάθος σε αυτό το σενάριο; Είναι απλό: φυσικά η κλίση στο μπάσκετ σχετίζεται με κάποια γονίδια· φυσικά είναι κληρονομήσιμη. Όμως είναι τα σωματικά χαρακτηριστικά (φυσιολογίας: αντοχή μυών, ταχύτητα, ευκινησία, ταχύτητα αντανακλαστικών, ύψος κτλ) που κληρονομούνται, όχι η ίδια η «κλίση». Αν έχεις κληρονομήσει αυτά τα χαρακτηριστικά είναι πιθανότερο να μπορείς και να θέλεις να παίξεις μπάσκετ.

Το ίδιο, άλλωστε μπορεί να συμβαίνει και για την ομοφυλοφιλία: τα κληρονομικά χαρακτηριστικά που είναι πιο κοινά στους άντρες ομοφυλόφιλους μπορεί να συμπεριλαμβάνουν μεγαλύτερη από τον μέσο όρο τάση για άγχος, ντροπαλότητα, ευαισθησία, ευφυΐα και αισθητική. Αυτά όμως είναι σκέτες εικασίες. Μέχρι στιγμής, οι ερευνητές δεν έχουν προσπαθήσει να εντοπίσουν αυτούς τους παράγοντες με επιστημονικά κριτήρια.

Το ρεζουμέ; Η ομοφυλοφιλία κατά πάσα πιθανότητα οφείλεται σε ένα τουρλού παραγόντων, ένας από τους οποίους είναι και τα γονίδια. Κι όταν διαβάζετε επιστημονικές έρευνες, τα «μπορεί» και τα «ενδέχεται» δεν είναι διακοσμητικά.