Out & Proud

Gay Pride Day '04

Φέτος κλείνει τα 33 πολύχρωμα. Πολύχρωμη!

του Θοδωρή Αντωνόπουλου

Στις 26 Ιουνίου όλος ο γκέι πλανήτης γιορτάζει την «Ημέρα Ομοφυλόφιλης Περηφάνειας». Πώς είπατε, δεν έχετε ιδέα τι είναι αυτό; Στο γραφείο αύριο με τον κηδεμόνα σας και αμέσως μετά, βουρ για το καλύτερο πάρτι στη γειτονιά μας που παίζει στο Αμβούργο (Europride '04, 11-13/6) – μια θεραπεία-σοκ για όσους ακόμα προβληματίζονται αν θα «βγουν από την ντουλάπα»!

«Εξωφρενικά άρματα στολισμένα με λουλούδια, κορδέλες και υπερμεγέθεις τεχνητούς φαλλούς. Κολασμένα go go boys και επιβλητικοί macho men αντάμα με έξαλλες drag queens με απερίγραπτες περούκες, στέμματα από φτερά παγωνιού και γόβες στιλέτο Νο 46. Ζευγάρια ευτυχισμένων «νεόνυμφων» του αυτού φύλου που συνοδεύουν μηχανόβιες diesel dykes και «αρκούδοι» ντυμένοι καλόγριες. Θεματικά περίπτερα, εκθέσεις, δημόσιες συζητήσεις, θέατρο δρόμου, σινεμά, αθλοπαιδιές, πάρτι, σόου, συναυλίες, πλήθος χάπενινγκ και εκατοντάδες χιλιάδες ξεσαλωμένοι φεστιβαλιστές να παρελαύνουν κάτω από τα λάβαρα με τα χρώματα του ουράνιου τόξου... Κυρίες και κύριοι, κάθε Ιούνιο γιορτάζουμε!»

Η Gay Pride Day (GPD), η «Ημέρα Ομοφυλόφιλης Περηφάνιας», κλείνει φέτος 33 χρόνια ιστορίας. Το ημερολόγιο έδειχνε 26 Ιουνίου του σωτηρίου έτους 1969 όταν οι θαμώνες του κλαμπ Stonewall Inn στο Γκρίνουιτς Βίλατζ της Νέας Υόρκης είπαν «ως εδώ» στις αλλεπάλληλες αστυνομικές επιδρομές στα γκέι στέκια της περιοχής. Τρεις μέρες διαδηλώσεων και ταραχών με επίκεντρο την περίφημη Christopher Street υποχρέωσαν τις αρχές σε διαπραγματεύσεις με τους αφιονισμένους «κίναιδους». Το σύγχρονο γκέι κίνημα είχε μόλις γεννηθεί. Από τότε η 26 η Ιουνίου καθιερώθηκε ως «ημέρα γιορτής και διεκδίκησης» και γιορτάζεται με θεαματικές παρελάσεις σε πόλεις όπως Νέα Υόρκη, Σαν Φραντζίσκο, Σιάτλ, Λονδίνο, Άμστερνταμ, Βερολίνο, Ρώμη, Παρίσι, Σίδνεϊ κ.λπ. Στην Ευρώπη καθιερώθηκε από το 1994 ο θεσμός της Europride που αναλαμβάνει επίσημα (δηλαδή με την υποστήριξη του δήμου) μια πόλη κάθε χρονιά. Σειρά φέτος είχε το Αμβούργο, που μάλιστα το γιορτάζει νωρίς-νωρίς (11-13/6).

Σταδιακά, ο έντονα πολιτικός χαρακτήρας των πρώτων Gay Pride έδωσε τη θέση του σε έναν πιο πανηγυριώτικο, ενώ η εμπορευματοποίηση του πράγματος αφενός του έδωσε φεστιβαλικές διαστάσεις, αφετέρου όμως δημιούργησε «γκρίνιες» για οικονομικές και άλλες ατασθαλίες - διότι βεβαίως δεν πήγαιναν όλα τα κέρδη στο κίνημα ή (αργότερα) στις οργανώσεις κατά του AIDS , ως υποτίθεται πως όφειλαν. Την περασμένη μάλιστα δεκαετία υπήρξαν ακυρώσεις κάποιων διοργανώσεων, ενώ πολλοί γκέι προβληματίστηκαν για την αναγκαιότητα διατήρησης ενός θεσμού που έμοιαζε πλέον να αποσκοπεί μάλλον στη στείρα πρόκληση και τον εντυπωσιασμό παρά στην προβολή αιτημάτων. Φαίνεται όμως ότι τελικά βρέθηκε κάποια κοινή γλώσσα και έτσι τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια νέα «άνθιση» του θεσμού, που ξεκινά δειλά-δειλά και σε πόλεις όπως Μόσχα, Βαρσοβία, Πράγα, Κωνσταντινούπολη, Μανίλα και χώρες όπως η Νότια Αφρική και το Ισραήλ.

«Και στην Ελλάδα τι γίνεται;», μαντεύω την απορία. Εδώ, ως γνωστόν, λείπει η αντίστοιχη κουλτούρα και υποδομή, ενώ οι περισσότεροι Έλληνες γκέι εξακολουθούν να φοβούνται το “outing”. Ούτε υπάρχει τέτοια «πόλωση» μεταξύ της γκέι κοινότητας και της υπόλοιπης κοινωνίας που να επιβάλλει ως αντίδραση τις εξαλλότητες των γκέι παρελάσεων του εξωτερικού.

Ωστόσο, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 η Πάολα και η ομάδα του περιοδικού «Κράξιμο» στην Αθήνα και αμέσως μετά η ΟΠΟΘ στη Θεσσαλονίκη ξεκινούν προσπάθειες για μια αντίστοιχη εκδήλωση, αρχικά σε ανοικτούς χώρους και αργότερα σε διάφορα κλαμπ με τη συμμετοχή περισσότερων οργανώσεων καθώς και κάποιων χορηγών. Κάποιες φορές το πράγμα πήγε πολύ καλά, κάποιες άλλες όχι – ας όψονται μια σειρά εγωισμοί και αντιπαραθέσεις που επικράτησαν του συλλογικού πνεύματος... Αλλά επειδή όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος, ίσως έχει ωριμάσει ο καιρός για την πρώτη περήφανη, δυναμική και μαζική Gay Pride του 21 ου αιώνα στη χώρα μας. Οι φήμες, πάντως ότι η Ντόρα θα ανακοινώσει την υποψηφιότητα της Αθήνας ως διοργανώτρια πόλη της επόμενης Europride αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς, ελέγχονται ως κακόβουλες και αήθεις!

Πόση σημασία έχει να γιορτάζει ένας γκέι αυτή τη μέρα; Όση έχουν – ή δεν έχουν – όλες οι «Παγκόσμιες Ημέρες»... Και τι σημαίνει, τελικά, να είναι κανείς «περήφανος» που είναι γκέι, λεσβία, τραβεστί κλ.π.; Τίποτα περισσότερο από το να καταφέρνει να είναι και στον έρωτα ο εαυτός του. Τα υπόλοιπα είναι πανηγύρια – στην κυριολεξία, όμως!